Анатолій Балуценка
1622 Істоты
маюць жыць мажлівасць,
Калі умовы ёсць усе,
Да асяроддзя уразлівасць
Жывое на сабе нясе.
1623
Няўстойлівая раўнавага –
Звычайны стан яго заўжды,
Хоць да жыцця ў жывога прага,
Вакол чакае шмат бяды.
1624 Каб
быць жыццю з прыродай ў згодзе,
І памнажацца каб хутчэй,
То адпаведным асяроддзе
Павінна стаць яшчэ раней.
1625 Бо,
каб істоце жыць застацца,
Залежыць толькі ад умоў,
Нельга да іх прыстасавацца...
Зусім не так працэс ішоў.
1627 Бо для
істот непадуладны
Для змены генетычны код,
Як стан жыццёвы непрыдатны,
То выміраў бясследна род.
1628 Ўсе
віды фауны і флоры
Стваралісь разам на Зямлі,
На кантынентах і на моры
Умовы рознымі былі.
1629 Таму
засталісь толькі віды,
Што ў тых умовах здатны жыць,
Шляхі жыцця таму закрыты,
Сябе не змог хто аднавіць.
1630 Каб
выжыць у прыродзе дзікай,
Сябе ў нашчадках паўтарыць,
То папуляцыі вялікай
Заўжды спачатку трэба быць.
1631 Жыццё
бясконцым не бывае,
Часовыя істоты ўсе,
Істота шлях жыцця мінае,
Ды від у вечнасць свой нясе.
1632 Ўсё,
што жыве, праграму мае:
Сябе ў нашчадках адраджаць,
Мэта размножвання такая,
Жыццё каб стала паўтараць.
1633 Працэс
занадта актуальны,
Каб ніць жыцця не перарваць,
І покліч эмацыянальны
Заўсёды здатны жыццё даць.
1634
Кахання цуд – вянок эмоцый,
Лепш ўсіх пачуццяў пачуццё!
Вядзе ў шлях без ўсялякіх лоцый,
Каб не спынілася жыццё.
1635 Таму і
генентычным кодам
Закладзены быў механізм,
Што дазваляе ўсім істотам
Ствараць нашчадкаў арганізм.
1636
Каханне ў першым пакаленні
Ў істот ужо павінна быць,
Інакш вялікія сумненні,
Жыццё як можна аднавіць.
1637 Жывое
зроблена умела,
Ў ім ёсць сістэм вялікі рад,
Від кожны мае сваё цела
І, каб пражыць, пачуццяў шмат.
1638
Ахоўваюць упарта маткі
Дзяцей ад розных бед заўжды,
Як стануць моцнымі нашчадкі,
Кідаюць іх толькі тады.
1639
Закладзена ў істотах к дзецям
Неўтаймаваная любоў,
Каб род свой утрымаць на свеце,
Жыве імкненне у бацькоў.
1640 А размнажаюцца
істоты
Па віду толькі зноў і зноў,
Да іншага няма пяшчоты,
Свой здатны выклікаць любоў.
1641 Так
вершы Бібліі пісалі
Даўно. Прайшло ўжо шмат вякоў,
Але ідэі адмаўлялі,
Хоць няма змешвання радоў.
1642 Ўсё
геніяльна у прыродзе,
Жыццё Зямлі з глыбінь цячэ,
Ідзе дваццатае стагоддзе,
Ды ісціны няма яшчэ.
1643 Рады
змяшацца не павінны,
Хоць размнажаюцца вякі,
Бо генетычны ключ мужчыны
Не адкрывае ўсе замкі.
1644 І
толькі гэты факт адзіны
Можа бясспрэчна гаварыць,
Што эвалюцыі карціны
Патрэбна казкаю лічыць.
1645 А
казка вынікам падмане,
Хаця ёй надана хвала,
Салодка ад таго не стане,
Калі казаць ўвесь час “халва”.
1646 Жывых
істот цяпер ў дастатку,
Але асобны кожны род,
Не змог парушыць час парадку,
Хоць і мінула безліч год.
1647 З
арганікі прайшло стварэнне,
Не могуць біямасай стаць
Неарганічныя злучэнні,
Каб стан матэрыі змяняць.
1648 Вага
не зменіцца ніколі,
Жывое есць жывых заўжды,
Адных істот як стане болей,
Другіх паменшыцца тады.
1649
Няспынна харч сабе шукалі,
Каб заставацца у жывых,
Ўвесь час адны другіх з’ядалі,
І меней станавілась іх.
1650
Знікаюць стала віды з часам,
Бо скончыўся рэсурс жыцця,
Другім аддалі біямасу,
Сталі здабычай небыцця.
1651
Мікробаў ў свеце ёсць даволі,
Найменшых масаю сваёй,
Ды прыпадае на іх долю
Тры чвэрці біямасы ўсёй.
1652 Хоць
зберагчысь жыццё імкнецца,
Шмат відаў крочаць ў небыццё,
Бяда Зямлі, як застанецца
На ёй мікробнае жыццё.
1653 Бо
знікнуць від заўсёды можа,
Ды новы нельга зноў стварыць,
Хоць эвалюцыя прыгожа
Аб гэтым здатна гаварыць.
1654 Ўсе
віды для жыцця паўсталі,
І смела у жыццё ўвайшлі,
Ды паступова выміралі,
Збядняўшы фауну Зямлі.
1655
Жахлівыя і зараз страты,
Пакуль не супыніць працэс,
Не суцяшаюць рэзультаты,
Бо гінуць воды, гіне лес.
1656 Ў пакутах
фауна і флора,
А вінаваты чалавек...
Прыродзе стала чыніць гора,
Было так, будзе так павек.
1657 Ды
небяспека прыйдзе к людям,
Мікробамі магчыма стаць,
Калі настойліва не будзем
Ландшафт прыродны зберагаць.
1658
Прыродзе робім безліч шкоды,
Яе знішчаем спакваля,
Хоць чалавек – вянок прыроды,
Ды церпіць шмат бяды Зямля.
1659 Вянок
прыроды – як эфектна!
А ў жывёл розуму няма,
Ды думка надта некарэктна,
Так людзі думаюць дарма.
1660 Ў
жывёльным свеце кожны мае
Розум па статусу свайму,
А чалавек заўжды жадае,
Каб прыпісаць інстынкт яму.
1661
Жывёлам уласціва мова,
Ім зносіны патрэбна мець,
Хоць чалавек – ўладальнік слова,
Ды іх не можа разумець.
1662 З
часоў стварэння ўжо, адвеку,
Разам з людзьмі жывёлам жыць,
Яны не вераць чалавеку,
Бо шкоду можа ім зрабіць.
1663
Агульныя ў жыцці праблемы
Ва ўсёй матэрыі жывой,
Адны жыццёвыя сістэмы
Заўсёды уласцівы ёй.
1664 Жывёлы
здатныя ў імгненне
Падумаць, а пасля рабіць,
Не змог знаходзіць хто рашэнне,
Той прыпыняў на свеце жыць.
1665 Жывёлам
ад жыцця пачаткаў
Было ўласціва пачуццё,
Каб маглі вырасціць нашчадкаў,
Каб не сканчалася жыццё.
1666
Інстынкт – мажлівасці і звычкі,
Нашчадкаў як не навучыць,
Хоць курс вучэння невялічкі,
Без навучання не пражыць.
1667 Не цалкам,
толькі ёсць фрагменты
У відаў – вынік развіцця,
Ды ім ўласцівы элементы
І сацыяльнага жыцця.
1668
Істотам ўсім, без выключэння,
Ўласцівы розум – механізм,
Што дасць жыццю забеспячэнне
І абароніць арганізм.
1669 Ён
інфармацыю прымае,
Ураз дае рашэнняў ніць,
Жывёла хутка вызначае,
Як дзейнічаць і што рабіць.
1670
Напэўна, розуму пачаткі
У клетках нават ёсць заўжды,
Інакш як вырашыць загадкі:
Якую клетку даць куды?
1671 Працэс
ідзе аўтаматычна,
Заблытаны яго сляды,
Бо беспрычыннага фактычна
Няма нічога сапраўды.